Wasilij Sokołowski (ros. Василий Данилович Соколовский, ur. 21 lipca 1897 roku w Koźlikach, zm. 10 maja 1968 roku w Moskwie) – radziecki wojskowy, Marszałek ZSRR, dowódca Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech oraz Szef Sztabu Armii Radzieckiej oraz zastępca ministra obrony ZSRR.
Jako Szef Sztabu marszałka Gieorgija Żukowa uczestniczył w planowaniu operacji berlińskiej.
Biografia[]
Młodość[]
Wasilij Sokołowski, 1920 rok.
Wasilij Sokołowski urodził się 21 lipca 1897 roku w Koźlikach koło Białegostoku, w rodzinie chłopskiej. Początkowo pracował jako nauczyciel i jawnie wypowiadał się przeciwko Carowi. W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Uczestniczył w wojnie domowej jako dowódca kompanii, pułku, brygady, szef sztabu dywizji. W 1921 roku ukończył Akademię Wojskową Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej.
Następnie został skierowany do Azji, gdzie walczył z Basmactwem. Podczas jednej z bitew został postrzelony. Po zakończeniu wojny domowej, piastował szereg stanowisk sztabowych, ostatecznie zostając Szefem Sztabu Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, a następnie zastępcą Szefa Sztabu Generalnego, które pełnił na początku niemieckiej inwazji na Związek Radziecki.
II wojna światowa[]
W grudniu 1941 roku, gdy siły niemieckie znajdowały się zaledwie 20 kilometrów od Moskwy, Sokołowski został Szefem Sztabu Frontu Zachodniego, gdzie dowodził podczas zimowych kontrataków, które odepchnęły Niemców od Moskwy. Pozostał na tym stanowisku do lutego 1943, kiedy to został dowódcą Frontu Zachodniego. Dowodził Frontem podczas bitwy na łuku kurskim. W lecie tego samego roku dowodził podczas operacji orłowskiej, gdzie współpracując z wojskami gen. Markiana Popowa, udało mu się zdobyć Orzeł. Na przełomie października i listopada dowodził podczas nieudanej ofensywy na Orszę przeciwko wojskom gen. Gottharda Heinriciego.
Alianci pod Bramą Brandenburską, w tle widoczny Wasilij Sokołowski
W kwietniu 1944 roku Front Zachodni został podzielony na dwie części, a Wasilij Sokołowski został Szefem Sztabu 1. Frontu Ukraińskiego pod dowództwem marszałka Gieorgija Żukowa. U boku Żukowa dotarł aż do samego Berlina i uczestniczył w planowaniu operacji berlińskiej. Był obecny podczas kapitulacji III Rzeszy.
Po wojnie[]
Po wojnie był głównodowodzącym Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech. 3 lipca 1946 roku został Marszałkiem Związku Radzieckiego. Był członkiem Sojuszniczej Rady Kontroli. W 1949 roku został wiceministrem obrony ZSRR, a w 1952 roku został Szefem Sztabu Generalnego. W 1960 roku został Generalnym Inspektorem Ministerstwa Obrony i funkcję tą piastował aż do swojej śmierci 10 maja 1968 roku.
Został pochowany pod murem kremlowskim na placu Czerwonym w Moskwie.