Werner Hühner (ur. 13 sierpnia 1886 roku w Helmerkamp, zm. 19 lutego 1966 roku w Plön) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
Werner Hühner urodził się 13 sierpnia 1886 roku w Helmerkamp. We wrześniu 1908 roku rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej i walczył na froncie zachodnim. W sierpniu 1914 roku został ranny pod Neufchateau i trafił na leczenie do szpitala. Później został wysłany na front wschodni. W październiku 1918 roku awansował na kapitana. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Reichswehrze. W kwietniu 1932 roku awansował na majora, a w 1933 roku trafił do 1. Dywizji. W grudniu 1934 roku otrzymał awans na podpułkownika. Od października 1936 roku dowodził III batalionem 83. Pułku Piechoty. W sierpniu 1937 roku awansował na pułkownika i w marcu 1938 roku objął dowództwo nad 25. Pułkiem Piechoty.
Na jego czele, w składzie 2. Dywizji Piechoty Zmotoryzowanej gen. Paula Badera uczestniczył w kampanii polskiej. Brał udział w bitwie w Borach Tucholskich i bitwie pod Kobryniem. Później uczestniczył w kampanii francuskiej. Po rozpoczęciu operacji Barbarossa stanął na czele 12. Brygady Strzelców. We wrześniu 1941 roku awansował na generała majora, a w grudniu objął dowództwo nad 8. Dywizją Pancerną. W styczniu 1942 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Niemieckim i trafił do rezerwy dowódczej. W kwietniu 1942 roku stanął na czele 61. Dywizji Piechoty. W styczniu 1943 roku otrzymał awans na generała porucznika i uczestniczył w operacji Iskra. W marcu zrezygnował z dowodzenia i trafił na leczenie do szpitala. W kwietniu 1943 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. Od czerwca 1943 roku dowodził 416. Dywizją Piechoty pełniącą rolę okupacyjną w Danii. W lipcu 1943 roku złożył dowództwo i trafił do sztabu fortyfikacji pod Królewcem. W październiku 1944 roku ponownie trafił do rezerwy, a kilka dni później został dowódcą sił okupacyjnych we wschodniej Słowacji. Pod koniec lutego 1945 roku został komendantem Festung Stettin (Szczecin). W kwietniu 1945 roku trafił do rezerwy, a jego miejsce zajął gen. Ferdinand Brühl. Pod koniec wojny dostał się do brytyjskiej niewoli, którą opuścił w kwietniu 1947 roku.
Zmarł 19 lutego 1966 roku w Plön.