Werner Kempf (ur. 9 marca 1886 roku w Królewcu, zm. 6 stycznia 1964 roku w Bad Harzburg) – niemiecki wojskowy, generał wojsk pancernych Wehrmachtu. Odpowiedzialny za zbrodnie wojenne.
Biografia[]
Werner Kempf urodził się 9 marca 1886 roku w Königsbergu (obecnie Królewiec). Jego ojciec był podpułkownikiem armii pruskiej. Kształcił się w szkołach wojskowych. W 1905 roku rozpoczął służbę wojskową. Służył na krążowniku Vineta. Po wybuchu I wojny światowej trafił do flandryjskiego Marinekorps i walczył na froncie zachodnim. Od 1918 roku służył w Sztabie Generalnym Marinekorps. Po zakończeniu wojny, kontynuował służbę w Reichswehrze. Służył w 2. Dywizji Piechoty i Brygadzie Morskiej Ehrhardt. Za udział w puczu Kappa-Lüttwitza, brygada została rozwiązana. 1 lutego 1929 roku został awansowany na majora i trafił do Ministerstwa Reichswehry. Po dojściu Adolfa Hitlera do władzy, jego kariera nabrała rozpędu. W 1934 roku został awansowany na podpułkownika, a rok później na pułkownika. W październiku 1937 roku został awansowany na generała majora.
Feldmarszałek Erich von Manstein i generał Werner Kempf, podczas przeglądu podległych jednostek. Czerwiec 1943 rok.
Podczas kampanii polskiej, objął dowództwo nad Dywizją Pancerną Kempf w składzie 3. Armii gen. Georga von Küchlera. Brał udział w bitwach pod Jakacią, Węgrowem, Wolą Wodyńską i Modlinem. Jego żołnierze dopuszczali się zbrodni wojennych. 12 października 1939 roku został dowódcą 1. Dywizji Lekkiej, która wkrótce została przemianowana na 6. Dywizję Pancerną. Na jej czele brał udział w kampanii francuskiej. 3 czerwca 1940 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego, a 1 sierpnia otrzymał awans na generała porucznika. W styczniu 1941 roku objął dowództwo nad XXXXVIII Korpusem Armijnym i został awansowany na generała wojsk pancernych. W składzie 1. Grupy Pancernej gen. Ewalda von Kleista, brał udział w operacji Barbarossa. Brał udział w bitwach pod Dubnem, Łuckiem, Brodami i Humaniem. Podczas operacji Fall Blau, w 1942 roku, udało mu się dotrzeć do Stalingradu. Został za to odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu. Pod koniec września 1942 roku został przeniesiony do rezerwy Führera. 15 lutego 1943 roku został dowódcą Grupy Operacyjnej Kempf. Podczas trzeciej bitwy o Charków, udało mu się zdobyć miasto. Następnie brał udział w bitwie pod Kurskiem. Za utratę Charkowa, został odwołany ze stanowiska. Przez miesiąc nie otrzymał nowego przydziału. 1 maja 1944 roku został dowódcą Wehrmachtu w Komisariacie Rzeszy Wschód, ale został odwołany przez dowódcę Grupy Armii Północ gen. Ferdinanda Schörnera. Ponownie trafił do rezerwy. W kwietniu 1945 roku dostał się do niewoli amerykańskiej w Zagłębiu Ruhry. Na wolność wyszedł w 1947 roku.
Zmarł 6 stycznia 1964 roku w Bad Harzburg.