Werner von Orseln (ur. 1280, zm. 18 listopada 1330 w Malborku) – 17. wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego. Urząd ten pełnił w latach 1324-1330.
Biografia[]
Pochodził z rodziny szlacheckiej, która mieszkała niedaleko Frankfurtu. Do dziś niewiadomo, kiedy wstąpił w szeregi Zakonu. W 1312 został komturem Ragnety, która leżała przy granicy z Wielkiem Księstwem Litewskim. W 1314 Karl Bessart von Trier mianował go komturem Malborka. Podczas zamachu na wielkiego mistrza, został wygnany z Zakonu. Powrócił w 1319, zostając rezydentem na Prusach. Pojednał wszystkich i przywrócił dyscyplinę hierarchiczną w Zakonie. Po śmierci Karla Bessarta von Triera, 6 lipca 1324, został wybrany na nowego mistrza Zakonu. Po objęciu władzy został zmuszony do rozpoczęcia negocjacji z królem Polski Władysławem Łokietkiem na Pomorzu. Rozmowy nie przyniosły rezultatów. Zakon rozpoczął przygotowywania do wojny z Księstwem Polskim. W 1326 stworzył koalicję wraz z Siemowitem II, Trojdenem I i Włacławem płockim. Pretekstem do rozpoczęcia wojny polsko-krzyżackiej była inwazja Łokietka na Płock w 1327. W odpowiedzi Werner von Orseln nakazał podbój Kujaw i ziemi Dobrzyńskiej.
Zamach[]
Jeszcze w trakcie wojny, Werner zmarł na Zamku w Malborku 18 listopada 1330 na skutek licznych ran zadanych przez obłąkanego rycerza Jana Endorfa. Został pochowany w katedrze św. Jana Ewangelisty w Kwidzynie.
Ciekawostki[]
- Jako przełożony Zakonu zwracał szczegółowo uwagę na życie duchowne. Pomimo trwającej wojny z Polską udało mu się zorganizować dwa oddziały pruskiego duchowieństwa i wydać kilka akt administracyjnych, tworząc podstawy systemu politycznego Państwa Zakonnego przez dziesięciolecia.