Drakkar
Wikingowie (z duń. vikinger; z norw. i szwed. vikingar; z isl. víkingar) przez wschodnich Słowian nazywani Waregami, a przez Anglosasów - Wicingami lub Thegnami) - zbiorcze określenie zamorskich najemników, kupców, korsarzy, kolonizatorów i zdobywców normańskich aktywnie działających w basenie Morza Bałtyckiego i Atlantyckiego, a nawet i Śródziemnomorskiego oraz Kaspijskiego posługującymi się językami północnogermańskimi. Wikingowie początkowo działali samozwańczo, co oznacza, że byli oni zrzeszeni w niezależne organizacje społeczne czy nawet wręcz w plemiona (np. Rhosowie na Rusi) dowodzonych przez suwerennych wodzów (jarlów) z reguły nie uznających zwierzchnictwa rodzimych władztw normańskich, a na podbitych terenach zakładali kompletnie nowe i niezależne państewka w nauce znane, jako wikińskie, ale wraz z rozwojem feudalizmu w Skandynawii i jednoczeniem się coraz większych księstw w państwa stali się jedynie sługami duńskich, norweskich, islandzkich i szwedzkich królów. Bazami wyjściowymi dla Wikingów były nadmorskie osady rozlokowane na Jutlandii, wyspach duńskich i wybrzeżach Skandynawii skąd wypływali i kierowali się na zachód lub wschód. Thegnowie, którzy wyprawili w kierunku zachodnim docierali do Islandii, Wysp Brytyjskich, południowej Grenlandii, Winlandii, północnej Afryki, Niemiec i Polski, Francji, półwyspu iberyjskiego, a nawet do Italii i na Sycylię podczas, gdy ich wschodni pobratymcy - Waregowie - nawiedzali Słowiańszczyznę Wschodnią, zachodnie wybrzeża Finlandii, Powołże, Kaganat Chazarski, Kalifat Abbasydów i bizantyńskie posiadłości na Krymie oraz w Tracji i północnej Azji Mniejszej.
Mimo działalności handlowej i kolonizacyjnej zostali oni głównie zapamiętali jako wojowniczy barbarzyńscy najeżdżający od strony morza wybrzeża Europy. Największy obszar zajęty przez Wikingów rozciągał się od Uralu aż do wybrzeży Ameryki Północnej.
Pierwszy odnotowany najazd Wikingów został zapisany w 793 roku. Atak został przeprowadzony na wyspie Lindisfame (północno-wschodnie wybrzeże Anglii).
W 982 roku dotarli do Grenlandii, a kilka lat później do Nowej Fundlandii.
Metody walk[]
Obszar Wikingów w czasach ich świetności
Większość Wikingów wyruszyła w bój uzbrojona tylko w topór lub miecz oraz w skjold, czyli drewnianą tarczę. Zamożniejsi Wikingowie mieli kolczugi i żelazne hełmy (hełmy wbrew obiegowym opiniom nie miały rogów). Atakowali z zaskoczenia. Cechował ich spryt, wytrzymałość i siła. Mężczyzna, który zginęli na polu bitwy, trzymając broń, trafiali do Walhalii (raju). Pozostali trafiali do Hel .
Państwa wikińskie[]
- Ruś Kijowska - Początkowo państwo jarlów - Askolda i Dira zdobyte na słowiańskich Polanach, a później włączone do Rusi Nowogrodzkiej. Nie mniej jednak nowogrodzki kniaź Oleg Mądry przeniósł stolicę swego państwa do Kijowa niejako odnawiając zdobytą Ruś Kijowską;
- Ruś Nowogrodzka - Państwo założone przez wikińskie plemię Rhosów, których jarl - Ruryk dał początek dynastii Rurykowiczów na terenach dawniej niezależnych Krywiczów i Słowien Ilmieńskich zaliczanych do Słowian Wschodnich oraz Wesiów, Meriów i Czudów najprawdopodobniej pochodzenia fińskiego. Stolicom był Nowogród Wielki, ale już następca Ruryka - Oleg Mądry - przeniósł główną siedzibę do Kijowa dając tym samym początek Rusi Kijowskiej;
- Danelaw
- Królestwo Sycylii
- Normandia
Zobacz też[]
- Drakkar
- Chąśnicy