Wiktor Timofiejewicz Obuchow (ros. Виктор Тимофеевич Обухов) (ur. 3 kwietnia 1898 roku w Nikołskaji, zm. 26 listopada 1975 w Moskwie) – sowiecki wojskowy, generał pułkownik wojsk pancernych, Bohater Związku Radzieckiego.
Biografia[]
Wiktor Timofiejewicz Obuchow urodził się 3 kwietnia 1898 roku we wsi Nikołaskaja w Guberni Orenburskiej. Pochodził z rodziny Kozackiej. W 1914 roku ukończył szkołę rolniczą i podjął pracę przy nabrzeżu Wołgi, a następnie w tartaku w mieście Samara.
W styczniu 1918 roku wstąpił do Czerwonej Gwardii i został dowódcą plutonu w oddziale orenburskim. W maju 1918 roku został powołany do Armii Czerwonej i trafił na front wschodni. W tym samym roku wstąpił do partii komunistycznej. W lutym 1919 roku trafił na Kursy Wojskowo-Polityczne w ramach 1. Armii Frontu Wschodniego. Po ukończeniu kursów w maju 1919 roku pełnił funkcję instruktora w wydziale politycznym i był zastępcą komisarza politycznego Południowej Grupy Sił Frontu Uralskiego. Brał udział w walkach z siłami admirała Aleksandra Kołczaka. W lipcu 1919 roku trafił na kursy kawaleryjskie do Moskwy. Następnie trafił na Front Południowy i poważnie zachorował. Trafił na leczenie do Petersburga. Po wyzdrowieniu trafił na Front Turkiestański, gdzie został dowódcą 15. Pułku Kawalerii. Jako dowódca szwadronu 13. Pułku Kawalerii brał udział w walkach z Basmaczami. Za udział w operacji bucharskiej otrzymał od Michaiła Frunzego pistolet Mauser.
Wiktor Obuchow w Armii Czerwonej
Od października 1922 roku był leczony w Petersburgu, a następnie studiował na Wyższej Szkole Kawalerii Armii Czerwonej. We wrześniu 1924 roku ponownie trafił na Front Turkiestański. Od października 1924 do grudnia 1926 roku walczył przeciwko Basmaczom we Wschodniej Bucharze, a od 1927 roku w Chiwie. W listopadzie 1928 roku został skierowany na oficerskie kursy doskonalenia kawalerii w Nowoczerkasku. W lipcu 1929 roku został dowódcą i komisarzem 8. Pułku Kawalerii w Ukraińskim Okręgu Wojskowym. W kwietniu 1931 roku został skierowany na studia do Akademii Wojskowej im. Frunzego. Od 1935 do 1937 roku jako doradca wojskowy przebywał w Chinach. Po powrocie do ZSRR trafił do Inspektoratu Kawalerii Armii Czerwonej. Jako inspektor frontowej Grupy Dalekiego Wschodu brał udział w bitwie nad Chałchin-Goł. W grudniu 1939 roku został szefem Wojskowej Szkoły Kawalerii w Borysowie, która na początku 1941 roku została przemianowana na szkołę czołgistów. W marcu 1941 roku został dowódcą 26. Dywizji Pancernej w 20. Korpusie Zmechanizowanym w Zachodnim Okręgu Wojskowym.
W pierwszych dniach operacji Barbarossa w okolicach Białegostoku dywizja starła się z 3. Grupą Pancerną gen. Hermanna Hotha. Następnie wycofała się do Mińska i nad Berezynę. 28 czerwca dywizja została okrążona w rejonie Puszczy Nielibockiej i przebijała się w kierunku Mohylewa. W rejonie Kryczewa i Propojska w wyniku braku amunicji i paliwa gen. Obuchow rozkazał zniszczyć sprzęt ciężki i wycofać się do obwodu braińskiego. Po przebiciu się na pozycje sowieckie, 11 września 1941 roku został zastępcą generalnego inspektora kawalerii Armii Czerwonej. Zarządzał formowaniem oddziałów kawalerii i wielokrotnie przebywał na froncie. 2 marca 1943 roku został dowódcą nowoformowanej 4. Armii Pancernej. W maju 1943 roku objął dowództwo nad 3. Gwardyjskim Korpusem Zmechanizowanym i brał udział w operacji biełgorodzko-charkowskiej. W czerwcu 1944 rok korpus został włączony do Zmechanizowanej Grupy Kawalerii gen. Nikołaja Oslikowskiego i brała udział w operacji witebsko-orszańskiej. Korpus gen. Obuchowa przeprawił się przez Berezynę i utworzył przyczółek. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 4 lipca 1944 roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego oraz Order Lenina i Medal Złotej Gwiazdy.
Generał Wiktor Obuchow pod koniec 1943 roku.
Następnie brał udział w operacji Bagration i operacji nadbałtyckiej. Wraz z siłami Armii Krajowej walczył o Wilno. Uczestniczył w walkach z wojskami niemieckimi na Kurlandii. W czerwcu 1945 Korpus został przeniesiony do rezerwy naczelnego dowództwa, a następnie trafił na daleki wschód, gdzie wziął udział w wojnie sowiecko-japońskiej. Obuchow brał udział w operacji kwantuńskiej.
Po wojnie 3. Korpus Zmechanizowany Gwardii został przemianowany na 3. Dywizję Zmechanizowaną Gwardii i trafił do Nadmorskiego Okręgu Wojskowego. Do maja 1946 roku Obuchow dowodził dywizją, a następnie został zastępcą dowódcy 10. Armii Zmechanizowanej. W sierpniu 1947 roku został zastępcą dowódcy 4. Armii Pancernej Gwardii w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech. Następnie objął nad nią dowództwo. W grudniu 1951 roku trafił na studia do Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. Rok później został zastępcą dowódcy Karpackiego Okręgu Wojskowego. Później dowodził 3. Armią Zmechanizowaną Gwardii i 18. Armią Gwardii. W kwietniu 18958 roku został zastępcą dowódcy sił pancernych Armii Radzieckiej. We wrześniu 1965 roku przeszedł na emeryturę.
Zmarł 26 listopada 1975 roku w Moskwie. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.