Wilhelm Conze (ur. 7 lutego 1896 roku w Schönemoor, zm. 31 marca 1978 roku w Oldenburgu) – niemiecki wojskowy, generał major Wehrmachtu.
Biografia[]
Wilhelm Conze urodził się 7 lutego 1896 roku w Schönemoor. W sierpniu 1914 roku rozpoczął służbę wojskową i brał udział w I wojnie światowej. Był trzykrotnie ranny, a raz trafił do szpitala z powodu choroby. We wrześniu 1918 roku dostał się do francuskiej niewoli, w której przebywał do lutego 1920 roku. Po wyjściu na wolność kontynuował służbę w Reichswehrze. W październiku 1920 roku awansował na kapitana, a w latach 1931-1933 był instruktorem taktyki pancernej w ZSRR. Później był instruktorem w różnych szkołach wojskowych w Niemczech. W grudniu 1935 roku awansował na majora, a w styczniu 1933 na podpułkownika. Od kwietnia 1939 roku dowodził 5. Pułkiem Pancernym.
Na jego czele, w składzie 3. Brygady Pancernej gen. Horsta Stumpffa, 3. Dywizji Pancernej gen. Leo Geyra von Schweppenburga uczestniczył w kampanii polskiej. Walczył w bitwach w Borach Tucholskich, pod Świekatowem i o twierdzę brzeską. W lutym 1940 roku objął dowództwo nad 33. Pułkiem Pancernym, z którym brał udział w kampanii holenderskiej i kampanii francuskiej. W sierpniu 1940 roku trafił do sztabu 14. Dywizji Pancernej gen. Erika Hansena. W listopadzie 1940 roku stanął na czele 201. Pułku Pancernego, a później przebywał w rezerwie dowódczej. We wrześniu 1941 roku trafił do Wydziału Nauk Wojennych OKH, a w grudniu awansował na pułkownika. Od stycznia 1943 do czerwca 1944 roku znajdował się w rezerwie, a następnie trafił do Sztabu Generalnej Inspekcji Wojsk Pancernych. Po kilku miesiącach ponownie trafił do rezerwy. W styczniu 1945 roku otrzymał awans na generała majora i miesiąc później przeszedł na emeryturę.
Zmarł 31 marca 1978 roku w Oldenburgu.