Wilhelm Lawicz-Liszka (ur. 9 listopada 1893 roku w Krakowie, zm. 16 lutego 1968 roku w Londynie) – polski wojskowy, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca 20. Dywizji Piechoty.
Biografia[]
Wilhelm Lawicz urodził się 9 listopada 1893 roku w Krakowie, na terenie Austro-Węgier. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. Po wybuchu I wojny światowej, wstąpił do Legionów Polskich. Następnie służył w Polskim Korpusie Posiłkowym i II Korpusie Polskim w Rosji. W grudniu 1918 roku przybył do Polski i w 1919 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Ukończył Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie. W 1922 roku został szefem sztabu 16. Dywizji Piechoty i otrzymał awans na podpułkownika. Następnie był szefem sztabu Okręgu Korpusu nr V w Krakowie i VII w Poznaniu. W 1924 roku trafił do Oddziału IV Sztabu Generalnego. W 1929 roku otrzymał awans na pułkownika dyplomowanego piechoty. W 1930 roku objął dowództwo nad piechotą dywizyjną 25. Dywizji Piechoty. W kwietniu 1938 roku stanął na czele 20. Dywizji Piechoty. W marcu 1939 roku dywizja została podporządkowana Armii Modlin gen. Emila Krukowicza-Przedrzymirskiego.
Na czele dywizji, brał udział w kampanii wrześniowej i walczył pod Mławą oraz Warszawą. 29 września 1939 roku gen. Juliusz Rómmel odznaczył go Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari. Dostał się do niemieckiej niewoli, w której przebywał do końca wojny. Był jeńcem oflagu VII A Murnau. W kwietniu 945 roku wstąpił do 2. Korpusu Polskiego gen. Zygmunta Bohusz-Szyszki. Po demobilizacji pozostał w Wielkiej Brytanii. W listopadzie 1966 roku prezydent RP na uchodźstwie August Zaleski, awansował go na generała brygady.
Zmarł 16 lutego 1968 roku w Londynie. Jego prochy spoczęły na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.