Wilhelm Ulex (ur. 15 lipca 1880 roku w Bremerhaven, zm. 26 czerwca 1959 roku w Bremie) – niemiecki wojskowy, generał artylerii Wehrmachtu.
Biografia[]
Wilhelm Ulex urodził się 15 lipca 1880 roku w Bremerhaven. Służbę wojskową rozpoczął 2 września 1899 roku w 24. Pułku Artylerii Polowej. W grudniu 1913 roku został awansowany na kapitana. Podczas I wojny światowej, służył na froncie zachodnim. Był odznaczony Krzyżem Żelaznym obu klas, Orderem Hohenzollernów, meklemburskim Krzyżem Zasługi Wojskowej, Krzyżem Hanzeatyckim i czarną Odznaką za Rany. Po zakończeniu wojny, kontynuował służbę w Reichswehrze. Służył w sztabie dowództwa artylerii 2. Dywizji. W październiku 1922 roku został awansowany na majora, w październiku 1931 roku na pułkownika, a w 1933 roku na generała majora. Negatywnie odnosił się do partii nazistowskiej. W 1935 roku, jako generał porucznik stanął na czele 12. Dywizji Piechoty. W październiku 1936 roku został dowódcą nowoutworzonego XI Korpusu Armijnego. Wkrótce został uznany za niepewnego politycznie i 31 marca 1939 roku, jako generał artylerii został wysłany na emeryturę.
We wrześniu 1939 roku został przywrócony do służby wojskowej i objął dowództwo nad X Korpusem Armijnym w 8. Armii gen. Johannesa Blaskowitza. Brał udział w kampanii polskiej i walczył nad Bzurą oraz pod Warszawą. Od października 1939 roku stacjonował na południu Polski. W marcu 1940 roku, wraz z gen. Blaskowitzem protestował przeciwko brutalnym działaniom policji i SS w Generalnym Gubernatorstwie. Wkrótce po tym został odwołany ze stanowiska. W czerwcu 1940 roku stanął na czele I Okręgu Wojskowego w Prusach Wschodnich. 31 grudnia 1941 roku przeszedł w stan spoczynku.
Zmarł 26 czerwca 1959 roku w Bremie.