Wilhelm von Leeb (ur. 5 września 1876 w Landsbergu, zm. 29 kwietnia 1956 w Füssen) – niemiecki feldmarszałek. Uczestnik pierwszej i drugiej wojny światowej. Podczas operacji Barbarossa dowodził Grupą Armii Północ. Jego wojska walczyły podczas bitwy o Leningrad.
Biografia[]
Wilhelm Ritter von Leeb urodził się 5 września 1876 w Landsbergu. Był synem majora Adolfa Leeba i starszym bratem Emila, późniejszego generała artylerii Wehrmachtu. Od 1895 był oficerem w bawarskiej armii. W 1900 udał się do Chin w ramach korpusu ekspedycyjnego. Podczas I wojny światowej walczył w Serbii i Rumunii. W 1938 jego wojska wzięły udział w aneksji Kraju Sudetów. 1 listopada 1938 został awansowany na generała pułkownika.
Brał udział w Kampanii wrześniowej, następnie w Kampanii francuskiej, gdzie jego wojska zajmowały linię Maginota w Alzacji. Podczas Operacji Barbarossa dowodził Grupą Armii Północ. Jego zadaniem było zdobycie Leningradu i połączenie Wehrmachtu z armią fińską. Plan von Leeba polegał na uderzenie na Leningrad trzema grupami wojsk. 8 września 1941 rozpoczęła się blokada Leningradu. Walki w Leningradzie okazały się bardzo trudne i czasochłonne. Armii Czerwonej udało się odbić miasto 5 grudnia. Front w tym miejscu zastygł na dłuższy czas.
W wyniku braku postępów i dużych strat pod Leningradem 16 stycznia 1942 został zwolniony ze służby. Został aresztowany 2 maja 1945 w Hohenschwangau, a następnie był sądzony przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy i skazany na 3 lata więzienia. Kary nigdy nie odbył i zmarł w 1956 roku.