Wincenty Kurek (ur. 4 stycznia 1895 roku w Budach Łańcuckich, zm. 17 maja 1944 roku pod Monte Cassino) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Polskich Sił Zbrojnych.
Biografia[]
Wincenty Kurek urodził się 4 stycznia 1895 roku w Budach Łańcuckich, na terenie Austro-Węgier. We wrześniu 1914 roku rozpoczął służbę w Armii Austro-Węgier i brał udział w I wojnie światowej. W 1916 roku dostał się do rosyjskiej niewoli. Wolność odzyskał w 1918 roku i dołączył do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W czerwcu 1919 roku otrzymał awans na kapitana. Po wojnie służył w Oddziale III i Oddziale Wyszkolenia Sztabu Generalnego. W styczniu 1930 roku został awansowany na majora, a w 1934 roku na podpułkownika. Rok później ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W marcu 1939 roku objął dowództwo nad 28. Pułkiem Strzelców Kaniowskich, w 10. Dywizji Piechoty gen. Franciszka Dindorfa-Ankowicza.
Na czele pułku brał udział w kampanii wrześniowej. Walczył nad Wartą, a następnie przeszedł na Lubelszczyznę, gdzie uczestniczył w II bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. Podczas bitwy pod Krasnobrodem został ranny i wpadł do niemieckiej niewoli. Udało mu się uciec i przez Węgry dotarł do Francji, gdzie dołączył do odtwarzanego Wojska Polskiego. Po kampanii francuskiej, ewakuował się do Wielkiej Brytanii. Był komendantem Centrum Wyszkolenia Piechoty. Awansowany na pułkownika, 24 września 1943 roku objął dowództwo nad 5. Wileńską Brygadą Piechoty. Uczestniczył w kampanii włoskiej.
Poległ 17 maja 1944 roku, podczas bitwy o Monte Cassino. Został trafiony odłamkiem pocisku moździerzowego. Spoczął na Polskim Cmentarzu Wojennym na Monte Cassino.