Wincenty Wnuk (ur. 6 października 1897 roku w Lublinie, zm. 2 czerwca 1987 roku w Warszawie) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Polskich Sił Zbrojnych. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 31. Pułku Strzelców Kaniowskich.
Biografia[]
Wincenty Wnuk urodził się 6 października 1897 roku w Lublinie, na terenie Imperium Rosyjskiego. W listopadzie 1915 roku dołączył do Legionów Polskich i uczestniczył w I wojnie światowej. W 1916 roku został ranny, a po kryzysie przysięgowym trafił do Szkoły Podchorążych w Zambrowie. Od listopada 1918 roku służył w Wojsku Polskim i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Zasłużył się w bitwie nad Niemnem. W lutym 1928 roku awansował na majora i stanął na czele I batalionu 8. Pułku Piechoty Legionów. Był również wykładowcą taktyki w Centrum Wyszkolenie Piechoty w Rembertowie. W 1933 roku objął dowództwo nad III batalionem 10. Pułku Piechoty, a w styczniu 1934 roku otrzymał awans na podpułkownika. W kwietniu 1934 roku został zastępcą dowódcy 72. Pułku Piechoty. W lipcu 1938 roku stanął na czele 8. Pułku Piechoty Legionów. Jakiś czas później trafił do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie od marca 1939 roku dowodził batalionem Małyńsk. Pod koniec sierpnia 1939 roku objął dowództwo nad 31. Pułkiem Strzelców Kaniowskich.
Na jego czele, w składzie 10. Dywizji Piechoty gen. Franciszka Dindorfa-Ankowicza uczestniczył w kampanii wrześniowej. Walczył nad Wartą, a jego pułk został rozbity pod Kozienicami. Część jego żołnierzy wzięła udział w II bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. Po klęsce wrześniowej uniknął niewoli i przez Węgry przedostał się do Francji, gdzie dołączył do odtwarzanego Wojska Polskiego. Otrzymał tam awans na pułkownika. Podczas kampanii francuskiej dowodził 3. Pułkiem Grenadierów w 1. Dywizji Grenadierów gen. Bolesława Ducha. Później ewakuował się do Wielkiej Brytanii, gdzie kontynuował służbę w Polskich Sił Zbrojnych. Po wojnie powrócił do Polski.
Zmarł 2 czerwca 1987 roku w Warszawie. Spoczął na Cmentarzu Komunalnym Północnym.