Wolfram Freiherr von Richthofen (ur. 11 października 1895 roku w Barzdorf, zm. 12 lipca 1945 roku w Bad Ischl) – niemiecki wojskowy w stopniu feldmarszałka. Odpowiedzialny za zbrodnie wojenne.
Biografia[]
Wolfram von Richthofen urodził się 11 października 1895 roku w Barzdorf (obecnie Bartoszówek w województwie dolnośląskim). W młodości został adoptowany przez swojego wuja generała kawalerii Manfreda von Richthofena. W 1913 roku rozpoczął służbę wojskową w kawalerii. W 1914 roku ukończył Szkołę Wojenną w Kassel i otrzymał awans na porucznika. Brał udział w I wojnie światowej. W 1917 roku przeszedł do lotnictwa i rozpoczął naukę na pilota. W marcu 1918 roku trafił do Jagdstaffel 11, którym dowodził jego kuzyn, słynny Czerwony Baron Manfred von Richthofen. Odniósł osiem zwycięstw powietrznych. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswerze, ale w 1920 roku przeszedł do cywila. Ukończył Wydział Inżynierii Mechanicznej Politechniki w Hanowerze. W listopadzie 1923 roku powrócił do służby i trafił do 11. Pułku Kawalerii. W tajemnicy zaangażowany był w powołanie nowych sił lotniczych. Oficjalnie służył w Dowództwie Miasta Berlin. W lutym 1929 roku otrzymał awans na kapitana i jako ambasador lotniczy trafił do ambasady niemieckiej w Rzymie. Zbierał informacje o włoskich siłach powietrznych. W październiku 1933 roku został oficjalnie przyjęty do nowoutworzonego Luftwaffe. Objął stanowisko szefa Wydziału Rozwoju w Ministerstwie Obrony Rzeszy. W 1934 roku otrzymał awans na majora, a w 1936 roku na podpułkownika. Od 1936 roku służył w Legionie Condor i brał udział w wojnie domowej w Hiszpanii. W styczniu 1937 roku objął stanowisko szefa sztabu jednostki. Był odpowiedzialny za bombardowanie Guerniki. Po powrocie do Niemiec, w 1938 roku otrzymał awans na pułkownika. Od kwietnia 1938 roku dowodził Kampfgeschwader 257, a w listopadzie awansował na generała majora i objął dowództwo nad Legionem Condor.
Podczas kampanii polskiej dowodził wydzieloną grupą lotniczą wspierającą 10. Armię gen. Waltera von Reichenaua. Odpowiedzialny był za bombardowanie Wielunia i Frampola. W listopadzie 1939 roku stanął na czele VIII Korpusu Lotniczego. 18 maja 1940 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. Podczas kampanii bałkańskiej uczestniczył w bitwie o Kretę. Następnie brał udział w operacji Barbarossa. 17 lipca 1941 roku został odznaczony Liśćmi Dębu do Krzyża Rycerskiego. W lutym 1942 roku awansował na generała pułkownika, a w lipcu zastąpił gen. Alexandra Löhra na stanowisku dowódcy 4. Floty Powietrznej. Na jej czele uczestniczył w bitwie o Stalingrad. W lutym 1943 roku przejął od feldmarszałka Alberta Kesselringa dowództwo nad 2. Flotą Powietrzną. W połowie 1944 roku zdiagnozowano u niego guza mózgu i złożył rezygnację z zajmowanego stanowiska.
Zmarł 12 lipca 1945 roku w amerykańskim szpitalu w Bad Ischl.