Wsiewołod Pawłowicz Pomierancew (ros. Все́волод Па́влович Помера́нцев) (ur. 20 stycznia 1814 roku w Guberni Twerskiej, zm. 13 lipca 1885 roku we wsi Razdumowo) – rosyjski wojskowy, generał lejtnant, uczestnik tłumienia powstania styczniowego i wojny rosyjsko-tureckiej. Naczelnik wojenny powiatu wieluńskiego w Guberni Warszawskiej.
Biografia[]
Wsiewołod Pomierancew urodził się 20 stycznia 1814 roku w Guberni Twerskiej. Uczył się w Moskiewskim Korpusie Kadetów, który ukończył 29 stycznia 1833 roku. Jako chorąży trafił do Lejb-Gwardyjskiego Pawłowskiego Pułku. W 1840 roku został awansowany do stopnia porucznika, a w 1844 roku został adiutantem batalionu. Dwa lata później objął dowództwo nad kompanią. Następnie trafił do Pułku Preobrażeńskiego, a jako kapitan powrócił do Pułku Pawłowskiego. 26 lutego 1854 roku otrzymał stopień pułkownika. 16 stycznia został dowódcą Biełozierskiego Pułku Piechoty. Od 10 października 1861 roku do 11 lipca 1862 roku był naczelnikiem strony belwederskiej w Warszawie.
Brał udział w tłumieniu powstania styczniowego. 8 maja 1863 roku został pokonany przez siły Józefa Oxińskiego i De Lacroixa pod Rychłocicami. 15 czerwca pobił powstańców pod Lututowem. Dwa dni później walczył pod Dzałoszynem. 2 lipca aresztował wojewodę kaliskiego Prądzyńskiego, który miał przy sobie pisma Rządu Narodowego. 30 sierpnia został awansowany do stopnia generała dywizji. W październiku 1863 roku został naczelnikiem wojennym powiatu wieluńskiego. Po upadku powstania był wielokrotnie odznaczany.
Od lipca do lutego 1864 roku był zastępcą dowódcy wojsk w Guberni Kowieńskiej. W kwietniu 1868 roku został dowódcą 16. Dywizji Piechoty. 28 marca został awansowany na generała porucznika. W latach 1877-1878 brał udział w wojnie z Turcją, za co został odznaczony Orderem Orła Białego z Mieczami. W 1880 roku został powołany do Aleksandrowskiego Komitetu ds. Rannych.
Zmarł 13 lipca 1885 roku. Został pochowany we wsi Razdumowo w Guberni Jarosławskiej.