Rozwój państwa zakonu krzyżackiego
Zakon krzyżacki (pełna nazwa: Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie) – zakon rycerski założony w 1190 roku w Ziemi Świętej. Potoczna nazwa Krzyżacy pochodzi od czarnych krzyży, które zakonnicy ci nosili na piersiach.
Historia[]
Zamek w Malborku
W 1190 roku w Ziemi Świętej założono zakon krzyżacki. Celem zakonu była ochrona pielgrzymów przed muzułmanami. Niemieckiego charakteru nabrał już w Palestynie, gdyż trafiali do niego przede wszystkim rycerze z krajów germańskich.
Kiedy los Królestwa Jerozolimskiego coraz silniej atakowanego przez muzułmanów został przesądzony Krzyżacy poszukiwali nowych zadań i nowej siedziby.
W 1211 roku Andrzej II węgierski zaproponował Krzyżakom osiedlenie się na ich włościach. Była to jednak zła decyzja - zakonnicy zamiast bronić granic przed Połowcami zaczęli organizować na Węgrzech swoje własne państwo. Andrzej II nie czekając na rozwój sytuacji przepędził Krzyżaków ze swoich ziem w 1225 roku.
W 1228 roku do Polski przybyli pierwsi rycerze Krzyżaccy wezwani przez Konrada I mazowieckiego do obrony Mazowsza i Kujaw przed Prusami i Jaćwingami. Książę nadał zakonowi ziemię chełmińską do wypraw w głąb Prus. Krzyżacy sfabrykowali dokument, który mówił, że ziemię wydarte Prusom będą należeć do nich (tzw. przywilej kruszwicki).
W latach 1231 - 1278 Krzyżacy stopniowo podbijali ziemię należące do Prusów. Ich pozycję dodatkowo zwiększyło wchłonięcie w 1237 roku inflanckiego zakonu kawalerów mieczowych. W latach 1308/1309, za czasów Władysława I Łokietka Krzyżacy podbili Pomorze Gdańskie i dokonali okrutnej rzezi Gdańszczan. Od 1309 roku Krzyżacy stolica zakonu mieściła się w Malborku, gdzie wybudowano wielki zamek. W wojnie polsko-krzyżackiej w latach 1327-1332 Królestwo Polskie straciło ziemię dobrzyńską i Kujawy. W 1343 roku Kazimierz I Wielki podpisał z Krzyżakami pokój wieczysty. Dzięki temu odzyskał ziemię dobrzyńską i Kujawy za cenę potwierdzenia straty Pomorza Gdańskiego i ziemi chełmińskiej.
W 1386 roku podpisano Unię w Krewie, na której podstawie Polska i Wielkie Księstwo Litewskie połączone zostanie unią personalną. Była to zła wiadomość dla zakonu, którego celem było zdobycie ziem litewskich. W latach 1409-1411 rozegrała się wielka wojna z zakonem krzyżackim, którą słynnym zwycięstwem w Bitwie pod Grunwaldem wygrały siły Władysława II Jagiełły. Polska odzyskała ziemię dobrzyńską, a Litwa Żmudź, potwierdzono to w traktacie pokojowym znanym jako I pokój toruński.
W 1454 roku wybuchła wojna trzynastoletnia. Po początkowych niepowodzeniach sił polskich pod wodzą Kazimierz IV Jagiellończyka Polacy wygrali wojnę i w 1466 roku podpisali II pokój toruński. Polska odzyskała Pomorze Gdańskie i zdobyła Warmię oraz Malbork, tereny te nazwane zostały Prusy Królewskie. Stolicą krzyżacką stał się Królewiec. Prusy Zakonne, bo tak nazywała się pozostała część państwa krzyżackiego została właściwie podległa Polsce. Cztery lata po wojnie polsko-krzyżackiej w latach 1519 - 1521, którą Polska wygrała miał miejsce hołd pruski. Państwo krzyżackie przestało istnieć, a na jego miejsce pojawiło się Księstwo pruskie rządzone przez ostatniego wielkiego mistrza zakonu w Prusach, Albrechta Hohenzollerna. Państwo to stało się lennem Polski. Zgromadzenie istnieje do dziś. Po tych wydarzeniach, Krzyżacy przenieśli się do Wirtembergii. Przez pewien czas gromadziło w sobie braci trzech wyznań – kalwinów, luteran i katolików. W 1809 roku, po rozwiązaniu zakonu na terenie Związku Reńskiego zakon utracił swój ekumeniczny charakter. Wielki mistrz Antoni Wiktor Habsburg przeniósł go do Wiednia, gdzie zgromadzenie ma swoją siedzibę do dzisiaj. Po II wojnie światowej zakon stracił swoje dobra w Czechosłowacji, gdyż był oskarżany o to, że wspomagał rządy III Rzeszy i mordował Słowian w średniowieczu.