Zdobycie Konstantynopola przez Turków - ostateczne zdobycie stolicy okrojonego Cesarstwa Bizantyńskiego dokonanego przez Turków osmańskich, pod wodzą sułtana Mehmeda II, mające miejsce w 1453 roku.
W 1453 roku Bizancjum miało już swe najlepsze lata dawno za sobą i zostało zepchnięte do roli drugorzędnego państwa na półwyspie Bałkańskim. Bizancjum utrzymywało małe skrawki ziemi, wyniszczone przez wciąż ponawiające się najazdu sąsiadów. Od czasu bitwy pod Manzikertem w 1071 roku, Turcy stopniowo odbierali ziemie słabemu Cesarstwu. Złupienie Konstantynopola przez krzyżowców w 1202 roku, znacznie osłabiło państwo. Ostatnią deską ratunku dla Bizancjum miała być krucjata króla Polski Władysława Warneńczyka, która ostatecznie poniosła klęskę w bitwie pod Warną. W związku z tym, kwestią czasu stał się osmański najazd na Konstantynopol. Na czele wyprawy stanął sułtan Mehmed II. Władca ten zebrał potężną armię liczącą 80 tyś żołnierzy, po czym wyruszył na stolice Bizancjum. Po rozpaczliwej obronie miasta i nieudanej próbie szukania pomocy na zachodzie Europy, miasto zostało zdobyte 29 maja 1453 roku, we wtorek. Mimo że upadek miasta a wraz z nim resztek Bizancjum był nieunikniony, wydarzenie to wstrząsnęło światem europejskim, i jest przez niektórych historyków uważane za umowną datę końca średniowiecza i początku nowożytności.