Zefiryn (ur. w Rzymie, zm. 20 grudnia 217 tamże) − 15. papież w latach 199–217, święty Kościoła katolickiego. Niektóre źródła podają rok 198 jako datę rozpoczęcia pontyfikatu przez tego papieża.
Biografia[]
Zefiryn urodził się w Rzymie jako syn Habundiusa.
Okres pontyfikatu tego papieża charakteryzował się wzmożonymi prześladowaniami chrześcijan. W tym okresie męczeńską śmierć poniosły święte: Perpetua i Felicyta. Nasilała się też wiara w bliską paruzję. W tej sytuacji cesarz Septymiusz Sewer wydał w 202 roku edykt, na mocy którego zabronił przyjmowania judaizmu i chrześcijaństwa przez obywateli pod groźbą kary śmierci.
Zagorzałym przeciwnikiem Zefiryna był Hipolit Rzymski. Uważał go za człowieka niewykształconego, skąpego i niedoświadczonego. Mimo takiej opinii, papież Zefiryn dbał o czystość nauki chrześcijańskiej zwalczając monarchianizm i jego odmiany: adopcjanizm i modalizm. Ekskomunikował m.in. Tertuliana, kiedy to jego nauczanie zaczęło odbiegać od oficjalnego nauczania Kościoła. Jednocześnie papież tolerował nauki sabelianów i patripasjonistów, przeciwstawiając je poglądom montanistów. Wywołało to ostrą krytykę biskupów, którzy zarzucali zbytni liberalizm papieżowi. Mimo wszystko, za gorliwą obronę wiary chwalili Zefiryna pisarze starochrześcijańscy. Znaczenie biskupa Rzymu doceniał Orygenes, który podkreślił dominowanie w chrześcijaństwie papieża.
Zefiryn zmarł w Rzymie i został pochowany w katakumbach przy Via Appia w pobliżu Katakumb Kaliksta. Kościół czci Zefiryna jako świętego w liturgii 20 grudnia.
Ciekawostki[]
Swoją władzę papież Zefiryn sprawował przy pomocy swojego następcy Kaliksta I, którego to mianował na stanowisko opiekuna rzymskich katakumb.