Zjednoczone Królestwo Włoch – historyczne państwo włoskie istniejące w latach 1861-1946. Powstało one w 1861 roku w wyniku zjednoczenia Włoch.
Królestwo zostało zniesione w 1946 roku, na mocy referendum konstytucyjnego, a Włochy zostały przekształcone w Republikę Włoską.
Historia[]
W marcu 1860 roku Królestwo Sardynii oddało Francji Sabaudię i Niceę, a w zamian otrzymało Toskanię oraz część Emilii i Romanii. W kwietniu na Sycylii rozpoczął się ruch powstańczy. Z Genui do Marsylii wyruszył Giuseppe Garibaldi, a po dotarciu na miejsce mianował się dyktatorem z ramienia Wiktora Emanuela II.
W ciągu czterech miesięcy Garibaldi podporządkował sobie liczące 9 milionów ludzi państwo i zmusił do ucieczki króla Obojga Sycylii Franciszka II.
Od północy natomiast nacierał Wiktor Emanuel II, który zajmował Państwo Kościelne, Marche i Umbrię. Garibaldi natomiast podporządkował się królowi. 17 marca 1861 roku parlament proklamował Królestwo Włoch z Wiktorem Emanuelem II jako królem oraz ogłosił tymczasową stolicą w Turynie. W 1865 roku stolicą została Florencja.
Młode państwo Włoskie trapiły duże problemy. Na północy działały zorganizowane grupy przestępcze do walki z którymi zostało wysłane wojsko. Z powodu ogromnych długów państwu groziło bankructwo.
W 1866 wybuchła wojna prusko-austriacka. Sojusz z Królestwem Prus umożliwił Włochom zdobycie Wenecji. Rzym został zajęty we wrześniu 1870. W styczniu 1871 stolica Królestwa Włoskiego została przeniesiona z Florencji do Rzymu.
Zjednoczone Królestwo Włoch prowadziło także politykę kolonizacyjną. W Afryce działała Włoska Afryka Wschodnia, składająca się z Somali Włoskiej, części Libii, Erytrei oraz Abisynii. Namiestnikiem Włoskiej Afryki Wschodniej był marszałek Rodolfo Graziani.
Przed I wojną światową Włochy były częścią Trójprzymierza, ale nie włączyły się w pierwszej fazie do walk. Ententa zaproponowała im zdobycze terytorialne i Włochy włączyły się do wojny po stronie Ententy.
Po I wojnie światowej we Włoszech panowało duże bezrobocie. Niezadowolenie ludności sprawiało, że we kraju dużym poparciem cieszyły się organizacje komunistyczne. Wśród weteranów wojennych narodził się faszyzm, na czele którego stał Benito Mussolini. W 1922 roku poprowadził on marsz swoich zwolenników na Rzym i przejął dyktatorską władzę w kraju, formalnie obejmując urząd premiera.
Podczas II wojny światowej Włochy początkowo pozostały neutralne. 10 czerwca 1940 wypowiedziały wojnę Wielkiej Brytanii i Francji oraz dołączyły do kampanii francuskiej.
28 października 1940 Włochy zaatakowały Grecję, rozpoczynając wojnę grecko-włoską. Szybko okazało się, że Włosi się przeliczyli i potrzebna będzie pomoc III Rzeszy.
Włosi uczestniczyli także w operacji Barbarossa. W maju 1943 roku Włosi zostali pokonani w Afryce Północnej, a w sierpniu 1943 doszło do inwazji na Sycylię. Król Wiktor Emanuel III zareagował dymisjonując i aresztując Mussoliniego, a także ustanawiając głównodowodzącego armią, Pietra Badoglia szefem rządu.
Niemcy uwolnili Mussoliniego, a ten powołał Włoską Republikę Socjalną, na terenach kontrolowanych przez III Rzeszę. Ciągłe postępy aliantów w kampanii włoskiej spowodowały włoskie wypowiedzenie wojny III Rzeszy. Mussolini został zamordowany, a w kraju działały silne oddziały partyzanckie, które prowadziły działania zbrojne skierowane przeciw państwom Osi.
2 czerwca 1946 odbyło się referendum konstytucyjne w sprawie ustroju politycznego państwa. Zwolennicy republiki wygrali niewielką przewagą głosów nad zwolennikami monarchii.
Humbert II i jego ojciec Wiktor Emanuel III wyemigrowali do Egiptu.