Zygmunt Padlewski herbu Ślepowron (ur. 1 stycznia 1836 roku w Czerniawce Małej, zm. 15 maja 1863 roku w Płocku) – polski działacz niepodległościowy, generał powstania styczniowego. Od lutego do kwietnia 1863 roku naczelnik wojenny województwa płockiego.
Biografia[]
Zygmunt Padlewski urodził się 1 stycznia 1836 roku w Czerniawce Małej. Był synem Władysława, powstańca listopadowego i Judyty z Potockich. Uczył się w Korpusie Kadetów w Brześciu nad Bugiem, a następnie w Akademii Artylerii w Petersburgu. Był członkiem tajnego Koła Oficerów Polskich Zygmunta Sierakowskiego. W 1861 roku wyjechał do Francji, gdzie został prezesem Towarzystwa Młodzieży Polskiej w Paryżu. Był także wykładowcą Polskiej Szkoły Wojskowej w Genui i Cuneo. Do kraju powrócił w 1862 roku i związał się ze stronnictwem czerwonych. Był członkiem Komitetu Centralnego Narodowego i głównym inspiratorem wybuchu powstania styczniowego. Dążył do współdziałania z rewolucjonistami rosyjskimi, organizował spotkania w Petersburgu i Londynie.
Od stycznia 1863 roku był naczelnikiem Warszawy i guberni płockiej. Organizowany przez niego oddział powstańczy, nie zdobył płocka i 28 stycznia poniósł klęskę pod Słominem i Unieckiem. Następnie walczył 9 marca pod Myszyńcem, 12 marca pod Drążdżewem i 21 marca pod Radzanowem, jednak poniósł same porażki. 21 kwietnia 1863 roku został złapany pod Borzyminem i skazany na karę śmierci.
15 maja 1863 roku został rozstrzelany w Płocku.
21 stycznia 1933 roku został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego Krzyżem Niepodległości z Mieczami.