Zygmunt Podhorski ps. Zaza (ur. 25 maja 1891 roku w Popudni, zm. 12 września 1960 roku w Londynie) – polski wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca Suwalskiej Brygady Kawalerii i Dywizji Kawalerii Zaza.
Biografia[]
Zygmunt Podhorski urodził się 25 maja 1891 roku w Popudni, na terenie Imperium Rosyjskiego. Studiował rolnictwo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Podczas I wojny światowej został zmobilizowany do kawalerii rosyjskiej. W październiku 1915 roku został ranny, a od 1917 roku służył w 1. Pułku Ułanów Wojska Polskiego na Wschodzie. Za udział w bitwie pod Krechowcami został odznaczony Krzyżem św. Jerzego. Po demobilizacji I Korpusu Polskiego był attaché wojskowym przy polskim przedstawicielstwie w Kijowie. W listopadzie 1918 roku powrócił do Polski i wstąpił do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-ukraińskiej uczestniczył w walkach o Lwów, a następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej i walczył w bitwie warszawskiej. Od marca 1920 roku dowodził 1. Pułkiem Ułanów Krechowieckich, a w grudniu 1924 roku awansował na pułkownika. W 1927 roku ukończył kurs oficerski we Francji i został komendantem Obozu Szkolnego Kawalerii w Grudziądzu, później przemianowanego na Centrum Wyszkolenia Kawalerii. W lipcu 1935 roku objął dowództwo nad XIII Brygadą Kawalerii, a od kwietnia 1937 roku dowodził Suwalską Brygadą Kawalerii. W marcu 1938 roku awansował na generała brygady.
Na czele jednostki, w składzie Samodzielnej Grupy Operacyjnej Narew gen. Czesława Młota-Fijałkowskiego uczestniczył w kampanii wrześniowej. Brał udział w walkach pod Jakacią. 11 września 1939 roku stanął na czele Grupy Operacyjnej Kawalerii składającej się z Suwalskiej i Podlaskiej Brygady Kawalerii gen. Ludwika Kmicica-Skrzyńskiego, a 20 września sformował improwizowaną Dywizję Kawalerii Zaza. Pod koniec września dołączył do Samodzielnej Grupy Operacyjnej Polesie gen. Franciszka Kleeberga i brał udział w bitwie pod Kockiem. 6 października 1939 roku dostał się do niemieckiej niewoli. Był jeńcem oflagów IV B Königstein, IV A Hohnstein, VIII E Johannisbrunn i VII A Murnau. Należał do konspiracji obozowej. Pod koniec wojny został uwolniony przez wojska amerykański i w czerwcu 1945 roku dołączył do Polskich Sił Zbrojnych. Był zastępcą dowódcy bazy 2. Korpusu Polskiego we Włoszech, a od 1947 roku służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia.
Po demobilizacji osiadł w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował jako krawiec. Udzielał się w organizacjach polonijnych i kombatanckich wspierając gen. Władysława Andersa. Był przewodniczącym Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej.
Zmarł 12 września 1960 roku w Londynie. Spoczął na cmentarzu Brompton.